کانسپت خودروی هوشمند، برقی و آفرود آئودی رو ببینید …
در صورتیکه ویدئو برای شما قابل مشاهده نیست میتوانید از این لینک در اینستاگرام آن را مشاهده فرمایید.

✳️⁩Audi AITRAIL quattro off-roader of the future ✳️

مفهوم رانندگی خودکار را با قابلیت های فوق العاده خارج از جاده ترکیب می کند. 

وزن سبک و حداکثر مقاومت بدنه، اهداف فنی مهمی برای این آفرودر ویژه هستند. 
به همین دلیل بدنه با تلفیقی از فولاد با تکنولوژی بالا ، آلومینیوم و فیبر کربن ساخته شده است.
در نتیجه ، وزن آن تنها 1750 کیلوگرم (3.858.09 پوند) با وجود باتری با ظرفیت بالا است.

شیشه جلو مانند کابین خلبان هلیکوپتر دور خودرو می پیچد. سرنشینان یک دیدگاه بدون مانع از جاده یا مسیر پیاده روی هم در جلو و هم در کناره ها دارند. همچنین فقط قسمت جلویی و کناری آن شفاف و پوشیده از شیشه نیست. تقریباً تمام سقف ، از بالای شیشه جلو تا اسپویلر عقب ، دید واضحی از آسمان و چشم انداز را امکان پذیر می کند.
شیشه ای که کابین را احاطه کرده است تا سطح زمین گسترش یافته و دید همه جانبه ای را به سبک هلیکوپتر به ارمغان می آورد. 

🔻 خودرو به چهار موتور الکتریکی و سیستم هایی برای رانندگی کمکی و اتوماتیک و چهار چرخ محرک مجهز شده است.
ظرفیت زیاد باتری ، برد کافی را حتی در دور از شبکه های متراکم ایستگاه های شارژ تضمین می کند.

🔻 توان حرکتی با باتری لیتیوم-یون 400 تا 500 کیلومتر (248.5 تا 310.7 مایل) در جاده ها یا زمینهای خارج از جاده آسان (مطابق WLTP) است.
و در زمین های ناهموار ، جایی که لغزش تقریباً دائمی ست و مصرف انرژی بیشتر است ، این حد هنوز 250 کیلومتر (155.3 مایل) چشمگیر است.

🔻طول 4.15 متر و عرض 2.15 متر ، ارتفاع سقف 1.67 متر 
چرخ های بزرگ 22 اینچی و لاستیک های 850 میلی متری (33.5 اینچ) به قابلیت های فوق العاده خودرو در خارج از جاده افزوده.
با فاصله 34 سانتی متری از زمین ، 13.4 اینچ می تواند از عمق بیش از نیم متر و زمین های سنگلاخی و ناهموار عبور کند.
لاستیک ها همچنین دارای تنظیم فشار متغیر و کنترل فشار هوا هستند. سنسورهای نوری و کنترل پایداری الکترونیکی (ESC) با هم کار می کنند تا وضعیت سطح جاده را تشخیص داده و فشار هوا را در لاستیک ها متناسب با آن تنظیم کنند. در مورد کشش ، کاهش فشار ، مانند هنگام رانندگی روی ماسه ، و در نتیجه افزایش وصله تماس با تایر می تواند مفید باشد. به همین ترتیب ، افزایش مجدد فشار هنگام تغییر به آسفالت ، ثبات رانندگی را افزایش می دهد.

🔻 چشم در آسمان :
به جای نورهای معمولی و نورهای بلند ، Audi AI: TRAIL مجهز به پنج هواپیمای بدون سرنشین بدون روتور ، مثلثی و برقی است که دارای عناصر LED ماتریس یکپارچه هستند. آنها می توانند بر روی قفسه سقف یا مستقیم بر روی سقف خودرو فرود آمده و بر روی عناصر شارژ القایی متصل شوند. اجسام پرنده آئودی Light Pathfinders هستند که همانطور که فن های بدون پره جریان هوای خود را تولید می کنند ، ارتفاع خود را ایجاد می کنند. به لطف طراحی بسیار سبک وزن آنها ، آنها می توانند جلوتر از AI: TRAIL پرواز کنند ، انرژی نسبتاً کمی را در این فرآیند مصرف می کنند و مسیر پیش رو را روشن می کنند و در نتیجه چراغ های جلو را به طور کامل جایگزین می کنند. در صورت تمایل ، دوربین های روی صفحه یک تصویر ویدئویی ایجاد می کنند که می تواند از طریق Wi-Fi به صفحه جلوی راننده منتقل شود و Pathfinders را به چشم هایی در آسمان تبدیل کند.
آنها می توانند بر روی قفسه سقف یا مستقیم بر روی سقف خودرو فرود آمده و بر روی عناصر شارژ القایی متصل شوند.

#همراه_یدک_خودرو_ایرانیان
#اطلاعات_عمومی_خودرو
#سرویس_نگهداری_خودرو
#قطعات_یدکی_خودرو
#عیب_یابی_خودرو #اطلاعات_فنی_خودرو #لوازم_یدکی_خودرو #آئودی #کانسپت #خودرهای_لوکس #خودروهای_جدید #خودروهای_آینده #خودروهای_برتر #خودروهای_الکتریکی #خودرو_هوشمند #آفرود #نوآوری_خودرو #خودروسازان_آلمانی #خودران #خودروهای_لوکس_و_لاکچری #خودروهای_مفهومی

امروزه بررسی عملکرد خودرو، ایمنی و کیفیت در اولویت شرکتهای خودروساز، مشتریان و مصرف کنندگان خودرو میباشد.
صنعت خودروسازی در حالت حرکت به مرحله ای است که انتظار می رود بتواند حوادث را پیش بینی کرده و سیستم های ایمنی راطوری هدایت کند که در برابر حوادث، عکس العمل فوری داشته باشد.
سیستم های ایمنی حاکم در خودروها طوری است که ازسرنشینان خودروها وحتی عابران پیاده در مقابل حوادث حفاظت می کند.
با کمک آخرین تکنولوژی های مورد استفاده توسط شرکت های بزرگ خودروسازی از چنین حوادث اجتناب می شود و بدین وسیله اشخاص زیادی ازآسیب های جدی نجات می یابند. اما این بدان معنی نیست که اشخاص بتوانند سهل انگارانه رانندگی کنند. سیستم های ایمنی پیشرفته به سرنشینان خودروها کمک می کند تا از مخاطرات غیر عمدی در امان بمانند.
امروزه ایمنی به عنوان یک عامل مهم درفروش خودروها به شمار می رود.
بررسی کلی بر روی عملکرد سیستم های ایمنی پیشرفته مختلف مانند سیستم پیشگیری از تصادف، سیستم حفظ مسیر حرکت خودرو، سیستم افزایش میدان دید، سیستم ترمز الکترونیکی کمکی، سیستم تعیین حرکت در بین خطوط جاده ، سیستم هشدار دهنده سرعت و …

سازمان ها و نهادهای تست کیفیت و ایمنی خودرو

در حال حاضر معتبرترین موسسات ایمنی فعال در سطح بین‌المللی عبارتند از:

Global NCAP برنامه جهانی ارزیابی اتومبیل جدید
ANCAP برنامه ارزیابی اتومبیل جدید استرالیا
ASEAN NCAP برنامه ارزیابی اتومبیل جدید برای کشورهای جنوب شرق آسیا
C-NCAP برنامه ارزیابی اتومبیل جدید چین
Euro NCAP برنامه ارزیابی اتومبیل جدید اروپا
JNCAP برنامه ارزیابی اتومبیل جدید ژاپن
Latin NCAP برنامه ارزیابی اتومبیل جدید برای آمریکای لاتین و کارائیب
IIHS-HLDI موسسه بیمه ایمنی بزرگراه ها
NHTSA/ U.S. NCAP سازمان ایمنی ترافیک بزرگراه های ملی آمریکا / برنامه ارزیابی اتومبیل جدید ایالات متحده

متأسفانه در ایران هیچ مؤسسه اختصاصی برای رتبه بندی و امتیازدهی به وضعیت ایمنی خودروها وجود ندارد و ازسویی آمارهای منتشر شده هم آنچنان موثق نیستند و نمیتوان با اطمینان کامل به آنها رجوع کرد. با اینحال دو راه پیش روی خریداران قرار میگیرد؛ یکی اعتماد به تجربیات شخصی سایر رانندگان است و دیگری توجه به امتیازات کسب شده ازسوی خودروها در مؤسسات معتبر تست ایمنی که به خودروها داده میشود.
شایان ذکر است که حداقل امتیاز یک ستاره و حداکثر 5 ستاره است. امتیاز کمتر از سه ستاره بیانگر این است که ایمنی خودرو بسیار مناسب نیست. تسنیم

موسسه ی یوروانکپ ( Euro Ncap ) که از سال 1997 توسط سازمان حمل و نقل انگلیس پایه گذاری شده است.
هم اکنون کشور های اروپایی اتحادیه اروپا و هرگونه سازمان مرتبط با حمل و نقل و حمایت از مصرف کنندگان در اروپا،از ان حمایت میکنند. اصلی ترین نهاد در این زمینه است.
موسسه ای مستقل در زمینه‌ی تست ایمنی و تصادف خودرو که با عنوان موسسه ارزیابی خودرو های جدید در اروپا شناخته می شود.
این موسسه به صورت دقیق ایمنی خودرو ها را در هنگام تصادف بررسی می کند و به توسعه‌ی تکنولوژی های بکار رفته در آنها نیز کمک می نماید.

چگونگی بررسی و انتشار نتایج

این اطلاعات شامل عملکرد اتومبیل در تصادف‌های مختلف از جلو، بغل و برخورد کناره‌ها با اجسامی مثل درخت و عابر پیاده است.
آزمون تصادف قسمت جلو اتومبیل در سرعت ۶۴ کیلومتر در ساعت و به سمت یک مانع تغییر شکل‌پذیر انجام می‌شود.
استفاده از این مانع به منظور تست برخورد اتومبیل، با اتومبیل های دیگر است. آزمون‌های تصادف از بغل اتومبیل با سرعت ۵۰ کیلومتر در ساعت. آزمون برخورد کناره‌ها با اجسام میله ای شکل با سرعت ۳۲ کیلومتر در ساعت. و آزمون برخورد با عابر پیاده با سرعت ۴۰کیلومتر در ساعت انجام میشود.
بالاترین امتیازی که یک اتومبیل می‌تواند دریافت کند ۵ ستاره است.

تفاوت ستاره های دریافتی هر خودرو با هم ؟

نتایج این بررسی ها و ستاره های دریافتی هر اتومبیل که توسط این شرکت منتشر میشود به شرح ذیل میباشد:

۵ ستاره : عملکرد مناسب در محافظت از سرنشینان در هنگام تصادف، مجهز بودن به تمامی تکنولوژی های بازدارنده‌ی وقوع تصادف.
۴ ستاره : عملکرد مناسب در محافظت از سرنشینان در هنگام تصادف، مجهز بودن به تعدادی از تکنولوژی های بازدارنده‌ی وقوع تصادف.
۳ ستاره : محافظت از سرنشینان در هنگام تصادف، کمبود تکنولوژی های بازدارنده‌ی وقوع تصادف و عملکرد متوسط .
۲ ستاره : عملکرد سطح پایین در محافظت از سرنشینان در هنگام تصادف، کمبود و ضعف تکنولوژی های بازدارنده‌ی وقوع تصادف.
۱ ستاره : محافظت از سرنشینان خودرو در هنگام تصادف، عملکرد بسیار جزئی و ضعیف.

از سال 2016 میلادی بعضی از خودرو ها دارای دو عدد امتیاز شدند.
امتیاز اول: امتیازدهی اول (eu28)  براساس کم ترین تجهیزات و سطح ایمنی از خودرویی است که در اروپا به فروش میرسد.
امتیاز دوم: این مورد مربوط به خودروهایی میباشد که برای ان پکیج ایمنی سفارش داده شده است که سطخ ایمنی خودرو را ارتقاء میدهد.
تمامی خودروها امتیازدهی دوم را دارا نیستند، ولی اگر وقتی امتیاز دهی دوم در خودرویی وجود داشته باشد به مشتری مزیت وجود این امکانات و سطح بالاتر ایمنی را با ستاره‌های بیش‌تر یاداوری خواهد نمود.

تحقیق و گرداوری: سپهر زینلی

خودرو‌های امروزی، به‌خصوص با توسعه‌ی فناوری برقی، نسبت به گذشته سنگین‌تر شده‌اند. این موضوع باعث نیاز روزافزون آن‌ها به قدرت بیشتر شده است؛ هرچند، این روند تغییر خواهد کرد اما خودروسازان به کدام سو می روند، قدرت بیشتر یا وزن کمتر

در گذشته، خودرو‌های سوپراسپرت نهایتا ۵۰۰ اسب‌بخار قدرت داشتند. این رقم نیز، تنها مربوط به نمونه‌های خاص می‌شد. درحالی‌که اکنون سدان‌های اسپرت متوسط، این قدرت را تولید می‌کنند. برای مثال، بی‌ام‌و M3 نسل‌های گذشته تنها ۳۳۳ اسب‌بخار داشت؛ اما مدل کنونی دارای بیش از ۵۰۰ اسب‌بخار است. آیا این یک پیشرفت است؟

طی سال‌ها، فناوری پیشرانه‌ی خودرو‌ها پیشرفت کرده است و استفاده از توربوشارژر ارزان‌تر شده است. همین‌طور، انتظارات نیز فراتر رفته است. بنابراین شاهد بالا رفتن قدرت پیشرانه‌ها به مرور زمان هستیم. طی یک دهه‌ی گذشته، قدرت اسب‌بخار خودرو‌ها سر به فلک کشیده است و به سطحی رسیده که خیلی‌ها انتظار نداشتند.

خودروهای الکتریکی، خودروهای اسپرت

در حال حاضر، خودرو‌های الکتریکی قادر هستند تا در بازه‌ی دو ثانیه از حالت سکون به سرعت صد کیلومتر‌بر‌ساعت برسند. دستیابی به زمان کمتر، تقریبا غیرممکن است و حتی اگر ممکن باشد، یک ماشین شهری نیاز به این عملکرد نخواهد داشت. این موضوع ممکن است برای برخی خوشایند باشد؛ اما عملا سرعت‌گیری‌های این چنینی نه‌تنها خطرناک است بلکه خلاف جهت راحتی سرنشینان است.

از طرف دیگر، بسیاری معتقدند که فلسفه‌ی خودرو‌های اسپرت، تجربه‌ی لذت رانندگی با آن‌ها است و صرفا به رقم شتاب اولیه مربوط نمی‌شود. این رقابت علاوه بر شتاب، در مورد سرعت نهایی خودرو‌ها نیز وجود دارد. البته رکورد‌زدن سوپراسپرت‌هایی مانند بوگاتی ویرون، هیجان‌انگیز است؛ اما این عامل در دنیای واقعی کاربردی نیست؛ حتی برای اشخاص ثروتمندی که قدرت خرید بوگاتی را داشته باشند.

با تسخیر‌شدن بخش اعظم بازار به‌واسطه‌ی خودرو‌های برقی، نیاز به قدرت و عملکرد بالا، رفته رفته کاهش یافته است. عده‌ای معتقدند که جنگ بر سر قدرت کاهش خواهد یافت و خودروسازان روی ساخت محصولات سبک تمرکز خواهند کرد.

کالین چپمن، بنیان‌گذار لوتوس، اظهار داشت:

«ساده‌سازی کن، بعد سبکی را اضافه کن». این دقیقا موضوعی است که خودروسازان لازم است روی آن رقابت کنند. به‌جای اینکه روی افزایش قدرت متمرکز شوند، کاهش وزن خودرو را در اولویت بگذارند. تلاش کنند تا شاسی‌های سبک‌تری با  قیمت مناسب بسازند. سعی کرده تا خودرو‌های اسپرتی عرضه کنند که روح علاقه‌مندان تسخیر شود؛ نه اینکه صرفا مشخصات عددی محصول را تغییر دهند.

ساده سازی و سبک کردن، موضوع اصلی رقابت خودرو سازان

مکلارن در ساخت مدل اسپیدتیل، ( نهایت سرعت ۴۰۳ کیلومتر بر ساعت را ثبت کرد ) از این نکته استفاده کرده است. این ابرخودرو که شکل و شمایل آن جنجال زیادی داشته است، مهندسان و طراحان مک‌لارن در ساخت آن، هیچ نکته‌ای را از قلم نیانداخته‌اند. این ابرخودروی هزار اسب‌بخاری، به اندازه زیادی سبک است و همین‌طور، مانند شمشیر هوا را می‌شکافد. باید اعتراف کرد اسپیدتیل نیز، از رقابت در تولید قدرت بیشتر، عقب نمانده است؛ اما این موضوع، تمرکز اصلی آن نبوده است. مک‌لارن بیشتر سعی کرده است تا حد امکان، خودروی سبک‌تر و با آیرودینامیک بهتری بسازد. برای همین، این خودرو به اندازه‌ی بوگاتی شیرون سریع است؛ با وجود اینکه به مراتب قدرت کمتری دارد.

اگر خودروساز‌ان از فلسفه‌ی مشابهی در ساخت مدل‌های اسپرت بهره بگیرند، بسیاری از آن استقبال می‌کنند. مثال خیلی خوب این موضوع، الپین A110 است که توانسته است نظر بسیاری را به خود جلب کند. در قیاس با خودرو‌های آلمانی که روی افزایش قدرت تمرکز کرده‌اند، این کوپه‌ی اسپرت فرانسوی کوچک، رویه‌ای متفاوت پیش گرفته است. به‌جای استفاده از پیشرانه‌ای پرحجم، این خودرو از یک موتور چهارسیلندر ۱/۸ لیتری به‌همراه توربوشارژر بهره می‌برد که قادر است ۲۰۰ اسب‌بخار قدرت تولید کند. با وجود قدرت نه چندان زیاد، این خودرو به دلیل سبک‌بودن، همچنان سریع است و رانندگی با آن لذت‌بخش است. درواقع؛ می‌تواند جزو یکی از لذت‌بخش‌ترین خودرو‌های حال حاضر باشد؛ محصولی که شرکت الپین تولید کرده است که خود زیرمجموعه‌ای از رنو است. خودروسازان بزرگ نیز می‌توانند از این ایده استفاده کنند.

کاهش وزن خودرو، از هر جهت ایده‌ی خوبی است. به طراحان کمک می‌کند تا موتور کوچکتری برای آن درنظر بگیرند و در عین حال، خودرو عملکرد مطلوب را داشته باشد. از طرفی، باعث کاهش مصرف سوخت می‌شود. همین‌طور، سواری و فرمان‌پذیری بهتری را موجب می‌شود. بنابراین، عامل‌های متعددی با کاهش وزن خودرو، بهتر می‌شوند. آیرودینامیک خودرو نیز مسئله‌ی مهمی است. این فاکتور در مک‌لارن اسپیدتیل مثال‌زدنی است. امروزه خودروسازان به این موضوع اهمیت کافی می‌دهند.

البته اجرایی کردن این ایده، کار راحتی نیست. شرکت‌های خودرو‌سازی، به‌خصوص سازندگان مدل‌های اسپرت، مشتاق هستند تا محصول آن‌ها سبک‌تر باشد. اما استاندارد‌های ایمنی جدید، امکانات رفاهی داخل خودرو و سطح تجهیزات محصولات امروزی، مانع این کار می‌شوند. این دلایل افزایش قدرت خودرو‌ها را توجیه می‌کند؛ برای اینکه اثر وزن اضافه‌ را جبران کند. هرچند، کاهش وزن خودرو نیز غیرممکن نیست و هزینه‌ی زیادی نخواهد داشت. خودرو‌هایی همچون الپین A110 و مزدا MX5 نمونه‌های خوبی هستند.

با گسترش فناوری خودرو‌های برقی، دو عامل تور سبک‌بودن و آیرودینامیک خودرو‌ها، بیش‌ازپیش مهم خواهد بود. بنابراین، از این پس شاهد رقابت خودروسازان در ارائه‌ی محصولات سبک‌تر با عملکرد بالا خواهیم بود؛ تا اینکه صرفا قدرت بیشتری را تولید کنند. جنگ بر سر اسب‌بخار پایان خواهد یافت و رقابت وارد حوزه‌ی جدیدی خواهد شد.

منبع : زومیت، هومن شاهینی

مصرف روز افزون اتانول (الکل) به عنوان سوخت خودرو

افزایش گازهای گلخانه ای و اثرات آنها بر کره زمین و همچنین محدود بودن منابع سوخت فسیلی، مدتی است که بشر بدنبال و کاهش آلاینده ها افتاده است. امروزه اتانول یکی از سوخت هایی است که کاربرد بسیار زیادی پیدا کرده و استفاده از آن رو به رشد است.ولی به راستی چرا به اتانول سوخت سبز می گویند. در ادامه با مصرف اتانول به عنوان سوخت خودرو آشنا می شوید.

اتانول به طور کلی از مواد ارگانیک مانند میوه ها، غلات و … بدست می آید؛ اتانولی که به عنوان سوخت استفاده میشود معمولاً از غلات بدست می آید

سوخت اتانول (به انگلیسی: Ethanol fuel)، سوختی است از جنس اتانول یعنی همان الکل، این سوخت بیشتر به عنوان سوخت اصلی موتور یا یک افزودنی به بنزین بکار می‌رود.

زیست‌اتانول بر خلاف نفت، انرژی تجدید پذیر بحساب می‌آید و می‌تواند از مواد خام کشاورزی بدست می‌آید. زیست‌اتانول می‌تواند از فراورده‌هایی مانند نیشکر، سیب‌زمینی، مانیوک و ذرت بدست آید.

تولید اتانول سوختی (برای ترابری و حمل و نقل) در جهان از سال ۲۰۰۰ تا ۲۰۰۷ میلادی، از ۱۷ میلیارد لیتر به بیش از ۵۲ میلیارد لیتر رسیده‌است. از سال ۲۰۰۷ تا ۲۰۰۸ میلادی، سهم سوخت اتانول در مصرف خودروهای بنزینی ۳٫۷٪ تا ۵٫۴٪ افزایش یافته و در سال ۲۰۰۹، تولید جهانی سوخت اتانول به ۱۹٫۵ گالن (۷۳٫۹ میلیارد لیتر) رسید.

سوخت اتانول بیشتر در ایالات متحده و برزیل مورد استفاده قرار می‌گیرد و این دو کشور در سال ۲۰۰۹ روی هم ۸۹٪ اتانول سوختی جهان را تولید کردند. هم‌اکنون در ایالات متحده بیشتر خودروها توانایی داشتن بیش از ۱۰٪ سوخت اتانول (سوخت اتانول به‌اضافه سوخت اصلی) را داشته و در برخی ایالت‌ها و شهرهای این کشور، کاربری بنزین ۱۰٪ اتانول‌دار اجباری شده‌است. در برزیل نیز از سال ۱۹۷۶ میلادی، بکاربردن آمیخته بنزین و سوخت اتانول اجباری شده و در سال ۲۰۰۷، مقدار حقوقی هر یک در این آمیخته به صورت ۲۵٪ سوخت اتانول و ۷۵٪ بنزین آگاهی داده شد. علاوه بر این در سال ۲۰۱۰ برزیل بیش از ۱۰ میلیون دستگاه خودروی ویژه که توانایی کاربری سوخت اتانول به صورت مستقیم را دارند، داشته‌است .

در حال حاضر به سه روش از اتانول به عنوان سوخت استفاده میشود:

• اتانول به عنوان مخلوط با بنزین
• اتانول به عنوان افزایش دهنده اکتان
• اتانول خالص به عنوان سوخت

مزایای استفاده از اتانول به عنوان سوخت

• کاهش انتشار دی اکسید کربن
• کاهش انتشار CO و CH
• کاهش انتشار VOC ها(ترکیبات آلی فرار): سوخت های حاوی اتانول در کاهش VOC ها موثرند و نسبت به سایر سوخت ها صدمه کمتری به محیط زیست وارد میکنند.
• کاهش انتشار ذرات معلق(۱۰pm)
• عدم وجود اکسید های سولفور(SOxها): اگر اتانول خالص به عنوان سوخت استفاده شود، SOx ای ندارد و در نتیجه هیچ اسیدی تولید نمیشود. یکی از مشکلاتی که وجود SOx ها در هوا بوجود می آورد، باران های اسیدی است.
• کاهش اکسید های نیتروژن(NOx ها)
• نداشتن ترکیبات آروماتیک
• افزایش عدد اکتان
• کاهش ضربه(knocking) در موتور
• ایمنی بالا: اتانول از بنزین ایمن تر است و دیرتر آتش میگیرد، در برابر شعله به آسانی میسوزد و دود کمتری نسبت به بنزین تولید میکند.

البته نگرانی هایی نیز برای استفاده از اتانول وجود دارد. بسیاری معتقدند استخراج اتانول از ذرت، هدر دادن مواد غذایی است. این درحالی است که ۱ ملیون نفر در جهان از فقر غذایی رنج میبرند. یکی دیگر از مشکلات این روش این است که استخراج اتانول از ذرت، به انرژی بیشتر نسبت به انرژی خود اتانول نیاز دارد و این بدین معناست که باید از منابع دیگر انرژی برای تولید این نوع سوخت استفاده کرد.

معایب استفاده از سوخت اتانول

• انرژی دریافتی از آن نسبت به بنزین کمتر است که در نتیجه آن، خودرو های اتانول سوز از خودرو های بنزینی ضعیفترند.
• ساخت اتانول از مواد غذایی، باعث از دست رفتن مواد غذایی ضروری برای مردم میشود.

در حال حاضر فرایندی که برای استخراج اتانول مورد استفاده قرار میگیرد، انرژی بسیار زیادی نیاز دارد که خودش یک مشکل است اما با بهبود فرایند تولید اتانول و تولید آن از گیاهان و چوب(روش سلولزی)، این فرایند بهبود خواهد یافت.

🔰در حال حاضر سه کلاس خودرویی وجود دارند که یا تنها از نیروی الکتریکی استفاده می‌کنند یا از آن به همراه قوای محرکه مرسوم سود می‌برند. این خودروها شامل هیبریدی، پلاگین هیبریدی و تمام الکتریکی هستند. هر یک مزیت‌ها و معایب خاص خود را داشته و ما هم می‌خواهیم مقایسه‌ای بین این دسته از محصولات داشته باشیم.

Ⓜ️هیبریدی‌ها

خودروهای هیبریدی از یک پیشرانه احتراق داخلی سنتی به عنوان منبع اصلی قدرت خود استفاده می‌کنند. پیشرانه‌ی بنزینی با یک واحد الکتریکی همراه است. خود واحد الکتریکی از مجموعه باتری خودشارژی که نیروی ریکاوری را از ترمز و کاهش سرعت می‌گیرد نیرو خواهد گرفت. بسته به نوع استفاده شده، واحد الکتریکی شاید در زمان موردنیاز اقدام به افزایش قدرت کند و شاید هم بتواند چند کیلومتری را بدون اتکا به پیشرانه بنزینی خودرو را به پیش ببرد.

میزان صرفه‌جویی در مصرف سوخت این مجموعه به نوع خودرو و تکنولوژی بکار رفته در آن بستگی دارد. بهترین نمونه‌ها از این نظر هیوندای آیونیک و تویوتا پریوس هستند.

اما نقطه‌ضعف هیبریدی‌ها هم قیمت بالاتر آن‌ها در مقایسه با نمونه‌های مرسوم است و شاید هم مالک نتواند هزینه‌ی بیشتر مالکیت این‌گونه خودروها را پوشش دهد. برخلاف خودروهای پلاگین هیبریدی و تمام الکتریکی، نمونه‌های هیبریدی از مشوق‌های مالیاتی فدرال بهره‌مند نیستند.

🔌پلاگین هیبریدی‌ها

این نوع خودروها که با مخفف PHEV هم شناخته می‌شوند از باتری بزرگ‌تری استفاده می‌کنند که همین امر باعث می‌شود با آن‌ها بتوان مسافت بیشتری را در حالت الکتریکی طی نمود. همان‌گونه که اسم این خودروها نشان می‌دهد باتری باید با یک سوکت شارژ دیواری جان تازه‌ای بگیرد. زمانی که باتری به وضعیت مشخصی برسد خودروهای پلاگین هیبریدی همانند مدل هیبریدی عادی عمل خواهد کرد. شورولت ولت و نسخه‌ی برد بلند ب ام و i3 عملکرد متفاوتی دارند. در هر دو خودرو اتکای اولیه به پیشرانه الکتریکی است اما هرکدام دارای پیشرانه‌ی بنزینی کوچکی هم هستند که پس از خالی شدن شارژ باتری به عنوان یک ژنراتور عمل می‌کند.

برخلاف خودروهای الکتریکی، مالکان پلاگین هیبریدی‌ها اصلاً نیازی به نگرانی درباره خالی شدن شارژ باتری و ماندن در راه ندارند. حداکثر برد این خودروها تنها توسط میزان بنزین داخل باک محدود می‌شود.

محدوده حرکتی و مصرف انرژی این دسته از خودروها متفاوت است. برای مثال نسخه پلاگین هیبریدی مینی کانتری من در حالت الکتریکی برد حدود ۲۰ کیلومتری دارد. تویوتا پریوس پرایم هم برد ۴۰ کیلومتری دارد.

پلاگین هیبریدی‌ها گران‌تر از هیبریدی‌های استاندارد هستند. پریوس پرایم یاد شده حدود ۳۸۰۰ دلار گران‌تر از پریوس هیبریدی پایه است؛ اما این خودروها برخلاف هیبریدی‌ها از مشوق‌های مالیاتی در محدوده ۳۵۰۰ تا ۷۵۰۰ دلار برخوردار می‌باشند؛ و در برخی ایالت‌ها از جمله کالیفرنیا مشوق‌های خاص دیگری هم برای این دسته از خودروها در نظر گرفته شده است.

💠الکتریکی‌ها

خودروهای تمام الکتریکی آلایندگی نداشته و معمولاً مالکیت آن‌ها هزینه‌ی کمتری در مقایسه با خودروهای بنزینی دارد. همه‌ی گشتاور این خودروها از لحظه حرکت در دسترس می‌باشد بنابراین پرفورمنس خوبی دارند؛ اما محدوده حرکتی خودروهای الکتریکی محدود بوده و باید آن‌ها را در خانه یا مکان‌های شارژ عمومی شارژ کرد. زمانی که باتری خالی شود خودرو از حرکت باز خواهد ایستاد. هنوز خیلی نمیشه روی سفر طولانی با خودروهای الکتریکی حساب باز کرد مگر اینکه در سر راه مکان‌های شارژ عمومی وجود داشته باشد. در حال حاضر اکثر خودروهای الکتریکی محدوده حرکتی بین ۱۶۰ تا ۲۵۰ کیلومتری دارند که برای یک رانندگی روزمره کافی است.

البته تسلا مدل S با برد ۵۴۰ کیلومتری حرف اول را در این زمینه می‌زند. از طرف دیگر خودروی اسمارت فورتو الکتریک درایو را داریم که تنها ۹۶ کیلومتر برد دارد. به یاد داشته باشید که فاکتورهایی همچون رانندگی پر سرعت، آب‌وهوای سرد و استفاده از تجهیزاتی همچون کولر باعث کاهش محدوده حرکتی خودروهای الکتریکی می‌شوند.

🔴خودروهای الکتریکی گران‌تر از دو دسته‌ی دیگر هستند. به‌طور مثال فورد فوکوس الکتریکی ۱۱ هزار دلار گران‌تر از نسخه‌ی پایه‌ی بنزینی می‌باشد. تسلا مدل S قیمت پایه حدود ۷۶ هزار دلار داشته و قیمت آن حتی به بیش از ۱۳۶ هزار دلار هم می‌رسد؛ اما این دسته از خودروها نیز از مشوق ۷۵۰۰ دلاری مالیاتی سود می‌برند.

البته زمانی که یک خودروساز بیش از ۲۰۰ هزار خودروی الکتریکی بسازد این مشوق‌ها حذف می‌شوند. از آنجایی که تسلا قبلاً به این مرز تولید رسیده بنابراین مشوق‌های آن به ۳۷۵۰ دلار کاهش یافته‌اند. خودروهایی که از اول جولای تا ۳۱ دسامبر سال ۲۰۱۹ فروخته شوند مشوق کمتر ۱۸۷۵ دلاری خواهند داشت و پس از آن دیگر هیچ مشوق مالیاتی‌ای در نظر گرفته نخواهد شد. انتظار می‌رود جنرال موتورز هم در اواخر سال ۲۰۱۹ مرز تولید ۲۰۰ هزار دستگاه را رد کند.

☑️اما خودروهای الکتریکی از نظر اقتصادی می‌توانند هزینه‌های بالای خود را توجیه کنند. EPA می‌گوید هزینه‌ی استفاده از یک خودروی الکتریکی در سال و با کارکرد حدود ۲۴ هزار کیلومتر به‌طور متوسط بین ۵۰۰ تا ۷۵۰ دلار است. این هزینه بین ۴ تا ۵۲۵۰ دلار کمتر از هزینه‌ی استفاده از یک خودروی بنزینی مدل ۲۰۱۸ در دوره‌ای ۵ ساله می‌باشد. هزینه‌های مالکیت و نگهداری خودروهای الکتریکی هم کمتر از مدل‌های بنزینی است زیرا فاقد قطعات مکانیکی معمول می‌باشند که از جمله‌ی آن‌ها می‌توان به تعویض روغن، مایع خنک‌کننده، سرویس گیربکس و تعویض فیلتر هوا، شمع‌ها و… اشاره کرد.

ایربگ ها بخشی از سیستم ایمنی فعال خودرو

از زمانی که ایربگ یا کیسه هوا به بخشی از امکانات ایمنی خودروها افزوده شد، مرتبا جایش را در فضای داخلی تغییر داد. امروز شاهد استفاده از ایربگ های پرده ای، انواع جانبی، کمربندی و حتی مدل هایی هستیم که درست در قسمت تحتانی ماشین جای گذاری می شوند.

شاید اتومبیل همه ما، مجهز به این نوع ایربگ ها نباشد اما باید بگوییم که نوع آخر به زودی عرضه خواهد شد. باید اعلام کنیم که مرسدس یکی از شرکت هایی است که روی روشی تازه برای بکارگیری ایربگ ها کار می کند که این ابزارها را از نوعی تدبیر انفعالی برای حفظ ایمنی به بخشی از یک سیستم فعال بدل می کند.

کمپانی یاد شده در حال بررسی ایربگ هایی است که در قسمت تحتانی خودرو کار گذاشته می شوند و پیش از بروز تصادف ماشین را نگه می دارند.

این ایربگ ها همانطور که گفته شد، بخشی از سیستم ایمنی فعال خودرو به شمار می روند و به محض تشخیص حسگرها وارد عمل می شوند.

این کیسه ها دارای نوعی پوشش سایشی هستند که می توانند سرعت خودرو را کم کرده و قدرت ماشن در حین توقف را دو برابر نمایند.

کیسه های مورد بحث همچنین می توانند ماشین را تا ۸ سانتی متر بالا ببرند و در نتیجه مانع از سر خوردن ماشین در حین ترمزهای شدید شوند. این مکانیزم همچنین از شدت برخوردهای سپر به سپر می کاهد و در جریان تصادف، مانع از سر خوردن مسافرین به زیر کمربند می شود.

اما آنچه پتانسل لازم برای کاربرد این ایربگ ها را در خودروهای آتی بالا می برد آن است که در حین عملکرد از همان سیستم ایمنی خودرو بهره می گیرند.

کمپانی مرسدس سال هاست که روی این فناوری کار می کند با این حال، به این زودی ها روی خودروهای تولیدی آن به کار گرفته نخواهد شد.

داشبوردهای بهره مند از واقعیت مجازی

جی پی اس و دیگر نمایشگرهای داخل اتومبیل برای رفتن از نقطه ای به نقطه ای دیگر بسیار سودمند واقع می شوند و باید اضافه کنیم که برخی از اتومبیل های پیشرفته حتی دارای نمایشگر روی شیشه مقابل به راننده هستند.

اما در آینده نه چندان دور، اتومبیل ها می توانند اشیاء خارجی موجود در مسیر را تشخیص داده و اطلاعات مربوط به آنها را روی شیشه جلویی نمایش دهند.

در فیلم ها یا دیگر داستان های علمی و تخیلی بارها  شاهد به نمایش در آمدن ربات ها بوده ایم؛ ربات هایی که به انسان یا شیء روبرو خود نگاه می کنند و به صورت خودکار اطلاعات مربوط به آنها را نمایش می دهند و حتی می توانند تشخیص دهند که آنها که یا چه هستند.

داشبوردهای واقعیت مجازی یا به اختصار AR عملکردی مشابه به این ربات ها دارند. کمپانی BMW به تازگی نمایشگرهای مجازی شیشه جلو را به برخی از خودروهای تولیدی اش اضافه کرده که در واقع اطلاعات ابتدائی مورد نیاز راننده را نمایش می دهند.

اما این کمپانی همچنین مشغول ساخت داشبوردهای جدیدی همراه با این فناوری است که می تواند اشیاء را در مقابل یک اتومبیل تشخیص داده و به راننده بگوید که چه میزان تا آن شی فاصله دارد.

نمایشگرهای بهره مند از این فناوری اطلاعات را بالاتر از محدوده ای نمایش می دهند که یک راننده در زندگی حقیقی خود می بیند. به این ترتیب چنانچه با سرعت بالایی به یک خودرو نزدیک شوید، یک کادر قرمز رنگ روی آن نمایش داده می شود و از طریق تعدادی فلش به شما اعلام می شود که چگونه برای جلوگیری از بروز تصادف لاین خود را عوض نمایید.

یک سیستم GPS مبتنی بر واقعیت مجازی می تواند لاینی که باید در آن قرار داشته باشید را مشخص کند و به شما بگوید که چه زمانی مسیرتان را عوض کنید.

کمپانی BMW همچنین در حال تحقیق پیرامون کاربردهای این فناوری برای مکانیک هاست. آنها ویدئویی را تولید کرده اند که در آن یک تکنسین خودرو از عینک های بهره مند از این فناوری برای بررسی موتور و تشخیص قطعات معیوبی که باید تعویض شوند استفاده می کند و سپس مراحل تعویض قطعه را به صورت گام به گام برای آن فرد نمایش می دهد.

اما این فناوری برای مسافران نیز در حال بررسی است. کمپانی تویوتا مدل های مفهومی از سیستم واقعیت مجازی خود را تولید کرده که به مسافر امکان می دهند اشیاء خارج از اتومبیل را بزرگنمایی کند، آنها را انتخاب کرده یا تشخیص دهند و همچنین از طریق پنجره تاچ خودرو فاصله خود تا شیء مورد نظر را محاسبه نمایند.

واقعیت مجازی شاید به این زودی ها در خودروهای تولیدی به خدمت گرفته نشود اما اگر این خودروسازان همچنان به تحقیقاتشان ادامه دهند دیری نمی پاید که شاهد استفاده از فناوری یاد شده در اتومبیل ها باشیم.

منبع : howstuffwork

خودروسازان دنیا و دولت ایالات متحده آمریکا به جدیت تحقیقات خود را پیرامون دو فناوری مهم دنبال می کنند که می توانند برقراری ارتباط میان خودروها و اشیاء پیرامونشان را امکان پذیر نمایند.

 فناوری جدیدی به نام ارتباط خودرو با خودرو  V2V

تصور کنید که به یک تقاطع نزدیک می شوید و همزمان خودروی دیگری چراغ قرمز را رد می کند. شما در وهله نخست نمی توانید آن ماشین را ببنید اما خودروی تان سیگنالی را از اتومبیل دیگر دریافت می کند که نشان می دهد در مسیر شما قرار دارد و نسبت به بروز تصادف احتمالی هشدار می دهد یا حتی به صورت خودکار ترمز می گیرد تا مانع از بروز سانحه شود.

اخیرا فناوری جدیدی به نام ارتباط خودرو با خودرو یا (V-2-V (Vehicle-to-Vehicle در دست توسعه است و خودروسازان مطرحی چون فورد نیز به عنوان روشی که می تواند مانع از افزایش آمار تصادفات شود، مشغول بررسی آن هستند.

در این فناوری، اطلاعات مربوط به موقعیت، سرعت و جهت حرکت ماشین ها از طریق سیگنال های وایرلس برای اتومبیل های دیگر دریافت یا از آنها ارسال می شود.

سپس، خودروها با استفاده از اطلاعات دریافتی خود، فاصله ایمن از یکدیگر را تشخیص می دهند تا از بروز تصادف جلوگیری کنند. مهندسان دانشگاه MIT در حال حاضر مشغول کار روی الگوریتم های فناوری V2V هستند که در واقع اطلاعات خودروهای دیگر را محاسبه نموده و مشخص می کند که در صورت قرار گرفتن اتومبیل دیگر در مسیر آن باید چه اقدامات پیشگیرانه برای برخورد نکردن با اتومبیل مجاور انجام دهد.

براساس مطالعه ای که توسط اداره ملی ایمنی ترافیک بزرگراه ها در سال ۲۰۱۰ میلادی انجام گرفت، این فناوری از پتانسیل لازم برای کاهش ۷۹ درصد از سوانح جاده ای برخوردار است.

اما پژوهشگران صرفا فناوری ارتباطی V2V را مد نظر قرار ندارند و ارتباط خودرو با زیرساخت یا V2I (Vehicle-to-infrastructure) نیز در حال بررسی است. به لطف این فناوری، اتومبیل ها می توانند با مواردی نظیر تابلوهای سطح جاده ها یا علائم ترافیکی ارتباط برقرار نموده و اطلاعاتی را پیرامون مسائل ایمنی دریافت کنند.

در این روش همچنین اطلاعات ترافیکی از یک سیستم مدیریت عبور و مرور دریافت شده و خودرو به بهترین مسیرهای حرکت دسترسی پیدا می کند.

گزارشات منتشر شده از سوی اداره ملی ایمنی عبور و مرور در بزرگراه های ایالات متحده آمریکا نشان می دهد که قرار دادن این فناوری در خودروها و همچنین سیستم V2V در نهایت می تواند تا ۸۱ درصد از میزات سوانح رانندگی بکاهد.

این فناوری ها قادر است روش رانندگی ما را متحول نموده و ایمنی خودروها را به میزان قابل ملاحظه ای افزایش دهد و خبر خوب آنکه، خودروسازان بزرگ دنیا سخت در تلاشند تا فناوری یاد شده را به حقیقت بدل کنند.

منبع : howstuffwork